Stond je hier, Leo, of wat je bedoelde ...
met licht voor een gedicht terwijl
iedereen dacht dat je kwijt was
tekende jij landschap: bomen
in verspringende verte liefst
zonder eigennaam, autonome kunst
zei je dit was het en wij maar geloven
dat je mobieltje niet geladen was.
Hier kon je zomaar mee als iets:
frame, stelsel, tree, zeg maar iets van hout.
Je zalft je droge hand met hars,
je bouwt dit weirde bos: boom is
kloppende spier, wegen aderen
voor reizigers, een kruispunt voor
het sterkste lichaam, dat je
in weersomstandigheden nam
of droeg of liet. Zo dus en hoe
(en waar) wil je dat we je vinden
(of niet). Dit is het soort seizoensveld
na de wedstrijd -er is een winstalarm-,
maar boshuid kleurt je mooie moeie
opgewekte witte bloedlichaampjes.
(bron: Querido via facebook)
 |
| Tineke en Leo (bron.Kippa) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten