Meer dan vijfentwintig jaar na zijn laatste ontmoeting met zijn jeugdvriend Dries, keert het personage Ivo Victoria terug naar zijn geboortedorp Edegem. De reden: Ivo wil Dries iets opbiechten, de leugen waarop hun jeugdvriendschap is gebaseerd.
Hoe ik nimmer de ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won (en dat het me spijt) is het verhaal van een man van midden dertig, die vaststelt dat zijn leven tot dan toe een herhaling van (verkeerde) zetten is geweest. Het is een ontroerende, bitterzoete en bij vlagen wrange bespiegeling over vriendschap, verlies, afkomst, de loop des levens en de geringe invloed die we daarop hebben. Tegelijkertijd geeft het een mooi beeld van een Vlaams dorpje in het begin van de jaren tachtig.
'...een disfunctionele bildungsroman...stelt geen seconde teleur...een nostalgietrip die, niet in het minst door Victoria's meesterlijke stijlbeheersing, ons nekvel niet snel zal lossen.', (fvd) in Humo.
'Origineel, wild, onbesuist. Victoria is een debutant die in één keer raak schiet; hier heeft iemand zijn stem gevonden.', Karin Overmars in Het Parool.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten